Książki - genialne, wciągające, magiczne.
Natomiast wrażenia po spotkaniu z autorem... hm.

jaa... Markus byles na spotkaniu z Sapkowskim? chcialabym:)

Jestem ciekawa, czy ktoś już czytał najnowszy twór Sapkowskiego "Żmija"? Z relacji mojego taty wynika, że trochę się zawiódł, ale w gruncie rzeczy, nie jest to zła książka.

Galena napisał:

Nie lubię.
Wiedźmińską sagę czytałam dwa razy - jak miałam 12 lat, to bylo nawet fajne, tylko jakoś druga połowa ostatniego tomu mi zgrzytała w zębach. Powtórkę zrobiłam stosunkowo niedawno... i oddałam kumplowi na wieczne nieoddanie, bo mi zajmuje miejsce na półkach, którego potrzebuję na czytadełka, jakie jestem w stanie czytać bez szkaradnego grymasu na gębie.
Nie przeczę, że AS dla polskiej fantastyki zrobił bardzo wiele, brawo mu za to, niemniej jednak *w moim osobistym odczuciu*, Brzezińska, Białołęcka i Pacyński poprzeczkę podciągnęli na tyle wysoko, że ani Geralt ani Husyci nawet do niej nie doskoczą.

Galena była zawiedziona, że nikt jej nie odpowiedział, więc odpowiadam.
Sagę o Wiedźminie czytałam... kilka lat temu, kiedy właściwie z fantastyką miałam doświadczenie zerowe, bo to było chyba dopiero drugie fantasy, które przeczytałam. Mając porównanie tylko do Eragona, bardzo mi się podobało. Czy teraz, kiedy nadrobiłam lektury, nie wiem, czy moje odczucia byłyby takie same. Chociaż nie tak dawno temu przeczytałam "Miecz przeznaczenia", który ominęłam te kilka lat temu i mi się podobało.
Niedawno wzięłam się za Narrenturm i jakoś tak mi dziwnie. Czytając Wiedźmina, kiedy miałam to 12 lat, ignorowałam po prostu wstawki polityczne, mimo że to przecież o nie właściwie chodzi. Teraz, w Narrenturm, próbuję coś z tego zrozumieć, a idzie mi średniawo. Czy chodzi o to, że wymieniane jest za dużo nazwisk, a ja sama nie jestem wystarczająco zaznajomiona z historią? Trudno powiedzieć. Niemniej nadal bardzo mi się podoba, ale to może być nadal wynik mojego nieoczytania.

Co do wiedźmina. Niestety nie dotrwałam do całej sagi, strasznie się gubiłam w tej polityce i w ilości imion i nazwisk.
Jednak bardzo podobały mi się pierwsze zbiory opowiadań. Dalej wydaje się jakby, SA na siłę pisał Wiedźmina.
Wiecie ludziom spodobały się zbiory opowiadań i poprosili o więcej. A o czym miał pisać SA dalej, o jednym wielkim zleceniu na Demona? O życiu jakie toczył wiedźmin zabijając bestie, aż do nudnej starości.
Mógł napisać o młodości Wiedźmina w Kaer Morhen, ale przypuszczam, że ta powieść była by krótka. Tak jak nauka Ciri w książce Krew Elfów.