Zapewne trochę inaczej składałabym na Twoim miejscu zdania, ale to kwestia własnego gustu.
Trochę się zawiodłam, bo kiedy przeczytałam słowa 'warszawskie getto' miałam nadzieję na trochę dramatyczniejszy opis. Niezbyt potrafię też wyczuć wiek postaci mówiącej. Wspominasz o nim w pewnym momencie, ale jakoś nie przekonuje mnie do końca taki punkt widzenia. Mogłabym się jeszcze trochę poczepiać skąpego opisu uczuć, bo nie pozwala mi do końca wczuć się w postać. Brakuje mi tutaj takiej nutki dramatyzmu, więcej żalu do losu za tę niesprawiedliwość, która ją spotkała, pewnej (nie umiem tego inaczej ująć) nostalgii, ulgi. To może jednak zostawię, bo ja się zawsze w tym temacie rozpisuję kiedy mogę napisać jakąś pracę z języka polskiego (w ciągu trzech miesięcy napisaliśmy jedynie jeden dzień z życia szkolnego w stylizacji biblijnej ;P), a wnioskując po rozległości jest to dość krótkie zadanie. Może nie do końca dobre jest to zachwianie proporcji pomiędzy wprowadzeniem, tym jakby 'tekstem głównym'.
Z drugiej strony podoba mi się wprowadzenie. Mam słabość do zachodów słońca. To moja ukochana pora dnia.
Zastanawiam się bardzo poważnie. Sądzę, że czwórkę, może nie jakąś bardzo mocną, ale taką zwykłą czwórkę mogę spokojnie postawić

Nie wiem, czemu, Shiraya, narzekałaś na brak uczuć.

Przyznaję, bez bicia, że w tej kwestii bardzo trudno jest mnie zadowolić, bo ja się uwielbiam rozwodzić. Dla mnie postać warszawskiego getta powinna być bardziej zarysowana, dramatyczniejsza.
Może to wpływ mojego historyka z gimnazjum, który był prawdziwym pasjonatem.

NIE MA prawdziwych emocji. Nie ma gniewu, nie ma wściekłości, bezsilności, rozpaczy. Ten tekst jest beznamiętny.
Była taka jedna scena w 'Pianiście', właśnie z getta. Staruszka w roztrzęsionych rękach niesie miseczkę z gorącą kaszą, rzuca się na nią wygłodniały mężczyzna, po krótkiej szarpaninie miseczka upada na ziemię, jedzenie rozsypuje się. Kobieta biadoli, mężczyzna rzuca się na ziemię i zgarnia kaszę do ust, nie przejmując się piaskiem i brudem.

Och, znam tę scenę z tego filmu, bardzo go lubię. ; ) A odnośnie postu. To, że nie opisałam żadnych wstrząsających scen było w pewnym sensie zabiegiem celowym - kobieta chowa w swoich wspomnieniach te najgorsze, przykrywając je obserwacją zachodzącego słońca. Oczywiście dopuszcza niektóre od myśli, ale jedynie te, które nie wywołują u niej tak wiele bólu. Polonistka uznała że to dobry pomysł, ale rozumiem że każdym może mieć własne zdanie. ; ) To takie swego rodzaju 'niedopowiedzenie". Dziękuję za szczerą opinię. ; )

Mogłabym się jeszcze trochę poczepiać skąpego opisu uczuć, bo nie pozwala mi do końca wczuć się w postać. Brakuje mi tutaj takiej nutki dramatyzmu, więcej żalu do losu za tę niesprawiedliwość, która ją spotkała, pewnej (nie umiem tego inaczej ująć) nostalgii, ulgi.

Szczerze powiedziawszy zastanawiałam się, czy może nie rozpisać się bardziej o uczuciach kobiety. Czy ja wiem, z nimi tekst jak dla mnie nie wyglądał już tak dobrze, jak jest. A może to dlatego, że opis jej uczuć nie był taki dobry. Nie mam do tego takiego talentu, jak Ty dlatego w tekście postanowiłam skupić się za bardziej ogólnym zarysie emocji, niż na wgłębianiu się w psychikę. ; ) Parę osób powiedziało że tak też jest dobrze, więc postanowiłam tak zostawić.

Zastanawiam się bardzo poważnie. Sądzę, że czwórkę, może nie jakąś bardzo mocną, ale taką zwykłą czwórkę mogę spokojnie postawić

Ocena zależy oczywiście od tematu zadania, ale jako szkolna praca na polski zasługuje przynajmniej na piątkę, jak nie więcej.

Dziekuję za ocenienie ; )