Płacze?

   Przez całe dwa tygodnie padał deszcz. Dzień w dzień, noc w noc. Codziennie, co minutę, co sekundę, przez wieczność. Wszyscy mieli już go dosć. Nikt nie potrafił wytłumaczyć przyczyny tych nagłych opadów. Tej zimnej ulewy.
   Zadzwonił dzwonek, oznaczający koniec lekcji. Melania znudzona sześcioma godzinami w szkole wyszła z klasy i skierowała się ku drzwiom wyjściowym. Po drodze znowu spojrzała w stronę drzwi na boisko. W miejsce, które codziennie było zajęte przez TĄ dziewczynkę. Dzień w dzień, noc w noc.
   Codziennie.
   Gdy tylko rozpoczęły się ulewy, ta sama brązowowłosa dziewczyna stała w tych drzwiach i ślepo patrzyła w krople. Czego szukała? Dlaczego nikt do niej nie podchodził? Nie miała parasolki? Melania znowu miała ochotę do niej podejść. Codziennie miała tą ochotę, ale się bała. Nie wiedziała kogo i nie wiedziała czego. Po prostu się bała. A czy można się bać nieznajomej dziewczynki? Jak najbardziej.
   Nie dawała jej spokoju. Każdego dnia stała u progu otwartych drzwi. Sama, biedna, czasami przemoczona, ale zawsze zapatrzona w dal. Może na kogoś czekała? Melania rozejrzała się po twarzach koleżanek - nikt nie był nią zainteresowany. Każdy miał ją serdecznie gdzieś. Dziwne. Czy nikogo nie intrygowała? Czy nikogo nie dziwił fakt, że pojawiła się znikąd i codziennie stała przy dokładnie tych samych drzwiach, oglądając deszcz? A może chciała wyjść? Może chce, a nie ma parasolki?
   Wstrzymała oddech i ruszyła niepewnym krokiem. Otworzyła parasol i stanęła obok dziewczyny. Gdy chciała i ją schować w bezpiecznych sidłach parasolki, brązowowłosa pokręciła głową.
   - Wiesz dlaczego pada? - spytała nagle.
Zdziwiła się.
   - Nie wiem.
Nieznajoma westchnęła i odwróciła się w stronę Melani. Dziewczyna ujrzała przechudzoną, biedną twarz. Zmęczoną i smutną.
   - Deszcz nie pada bez przyczyny.
   - Więc dlaczego?
   - Pada, ponieważ ktoś płacze. A my, nie powinniśmy chować się pod parasolką, tylko wyjść naprzeciw i im pomóc.
Znowu ślepo spojrzała w krople deszczu, po czym dostojnie jak duch, zniknęła w oddali spadającej ulewy. Melania wyciągnęła rękę, by ją złapać, ale ta podążyła dalej.
   Szukając wzrokiem jej ciemnej sylwetki, odnalazła tylko własne odbicia w wielkich kroplach. Dopiero wtedy, gdy zrozumiała słowa nieznajomej dziewczynki, zaczęła dostrzegać to cierpienie, o którym mówiła. Widziała w nich twarze smutnych i płaczących ludzi.
   Deszcze są łzami, a łzy ulewą.

A deszcz padał dalej. Dzień w dzień, noc w noc.

______________________________________________

Znowu takie coś. Wybaczcie - nie wiem co mnie wzięło na pisanie takich krótkich opowiadań. Wszystko dzieje się strasznie szybko, a ja tylko w ten sposób potrafię rozmawiać o uczuciach. Dziwne, prawda?

dziękuję za komentarze, a za błędy przepraszam. Zdarzają się.